Zachtheid, een woord wat de laatste tijd ontzettend veel voorbij komt tijdens workshops, trainingen, lezingen, etc. “Wees zacht voor jezelf, wees niet te streng voor jezelf”. En dat valt soms niet mee. Al helemaal niet als je jouw hele leven in standje overleving hebt gestaan. 

Vorig jaar heb ik haar, de zachtheid, bewust uitgenodigd in mijn leven. Ik dacht dat ik het al jaren deed én toch zat daar nog steeds zo’n oud vastgeroest patroon achter het stuur. Iemand die zichzelf wijsmaakte dat dit zachtheid was. Nou ja, vergeleken met waar ik vandaan kwam. Langzaam aan landde ik in mijn lijf. En zoals je weet, het lijf liegt nooit. Wat een pijn zat daar in mijn lijf, wat had ik daar allemaal opgeslagen zeg. Zoveel verdriet, pijn, boosheid, etc….

Eind 2018 besloot ik om mezelf écht op nummer 1 te zetten. Ik kon er niet meer omheen. Werd vol in mijn diepste angsten geduwd en mocht mijn draken gaan aankijken. Bewust koos ik ervoor om voorlopig niet te werken, ME TIME! Dat heb ik geweten ook. Ik dacht steeds dat ik angst had om op Aarde te zijn en dat ik uit mijn lijf zou schieten. Ik had mezelf dit wijs gemaakt vanuit een oude ervaring/ overtuiging. Deze bleef maar terug komen. Totdat ik in de schoot lag van een p(k)rachtige, bijzondere, wijze, Sister.

Ze deelde met me dat mijn bekken zo stevig is, dat ze dat bijna niet gevoeld had bij een vrouw. Al helemaal niet bij een jonge vrouw. Dat ik hier ben en mijn draagkracht groots is. Ineens vielen voor mij alle puzzelstukjes in elkaar en moest ik lachen om mijn eigen angsten. Al die tijd dacht ik dus dat ik hier niet durfde te zijn. Ik had slechts die herinnering nodig. Ik besefte me dat de angst niet was om hier te zijn, maar de angst ging over alles werkelijk voelen en ervaren. Maar dan ook alles, met alles wat daarbij hoort. 

Steeds als ik mijn emoties/ gevoelens toeliet verdween mijn angst ook. Hoe duidelijk kon het zijn. De emoties waren soms zo overweldigend dat ik bang was deze toe te laten, bang om mezelf erin te verliezen. En ja hoor, daar kwam die weer voorbij, de strengheid naar mezelf. Die ooohhh zo bekende Danique van vroeger die alles perfect moest doen van zichzelf. Hoe kun je nu in godsnaam emoties perfect toelaten? Dat was ik dus aan het doen. Mijn emoties controleren ipv ze natuurlijk toelaten en erop te vertrouwen dat wat er vrij mag stromen ik dat kan dragen in dat moment. 

Het verdriet van het gemis van mijn kinderen kan soms zo overweldigend zijn, dat ik gewend was deze te doseren. Waardoor er een controle mechanisme was ontstaan. Tijdens het Samen Zijn met deze Sister kreeg ik zo’n mooi, krachtig, waardevol en tegelijkertijd simpel advies. Ze zei me dat ik niet al mijn verdriet in een keer hoefde toe te laten. Dat ik daarin ook de zachtheid mag uitnodigen in mezelf. De zachtheid in de pijn. Wauw deze kwam binnen….

Hoe gemakkelijk is het om juist weer die versnelling in te gaan? Zo van, ik moet klaar zijn met mijn proces en schiet op Danique met je verdriet. Nee, ik mag het op mijn manier doen, stapje voor stapje. Vanuit zachtheid en rust. 

In zachtheid heerst namelijk een grote kracht. Net zoals bij een bevalling. Daar wordt je oerkracht geactiveerd en tegelijkertijd maakt je lijf automatisch een stofje aan waardoor het zachter en dragelijker wordt. Dat stofje nodigde ik weer uit in mijn leven. Hierdoor ontstond er direct ruimte, openheid en vrijheid in mijn hele wezen en voelde ik weer ademruimte.

Laten we onze diep geconditioneerde strengheid en hardheid samen transformeren in zachtheid en lichtheid. Zowel naar onszelf als naar onze omgeving. Zachtheid is de meest onderschatte hartskwaliteit in mijn beleving en heeft een transformerende kracht. Het is loslaten op een diep niveau en erop vertrouwen dat je gedragen wordt. Zachtheid gaat voor mij over de werkelijke verbinding met jezelf durven aan te gaan. Alle pijn die er dan mag zijn, transformeert als vanzelf tot een vorm van Liefde.


“Waar strengheid zich aan teerheid
en kracht zich aan zachtheid paart
daar rijst een zoete Melodie” 🌸