December 2018

Ik weet even niet waar ik moet beginnen. Het voelt nog steeds alsof ik in een film zit, bijna niet te bevatten wat er allemaal gebeurd is. Niet wetende wie of wat ik nu ben. De afgelopen dagen waren er geen woorden, enkel stilte. Allereerst maak ik een diepe buiging voor alle vrouwen van het Gaia Women’s Embodiment Retreat die mij bedding hebben gegeven tijdens mijn (sterf)proces en er onvoorwaardelijk voor mij waren. Wat heb ik me gedragen gevoeld en hoe fijn was het om als gelijkwaardigen naast elkaar te staan. Dit is waar Sisterhood voor mij voor staat. Ik begrijp nu pas waarom ik een tijd geleden heel duidelijk doorkreeg dat ik niet meer met een programma mocht werken en alles in het moment moest laten ontstaan. Dan ga je voorbij de woorden. Daar waar woorden stoppen, begint Magie. Nou dat hebben wij zeker ervaren.

Dinsdag 20 november zijn we met elkaar naar de Amuru Muru Portal gegaan, een interdimensionale poort. Door lokale sjamanen ‘de Poort naar het land van de Goden’ genoemd. Als je in deze poort gaat staan en contact maakt, kun je sterke energiestromen ervaren en heldere beelden en visioenen hebben. Ik heb deze Gateway al vaker bezocht. Eerste keer was 11-11-2011. Destijds was ik daar om een ceremonie bij te wonen. Daar heb ik hele bijzondere waarnemingen gehad. Iedere keer als ik weer in Peru was moest ik weer terug naar deze plek. Nu met de vrouwen van de retreat. Deze keer kwamen er enorme stroomstoten door mijn lijf heen, ik wist niet wat me overkwam. Mijn hele lijf draaide, alsof ik in een centrifuge zat. Toen ik uit de poort stapte deelde ik nog met een van de vrouwen dat de energie extreem hoog was en dat ik zowat opsteeg. Daarna liet ik het vrij snel los, omdat we verder moesten.

Die avond voelde ik mezelf verzwakken, voelde me wazig en duizelig en wist soms niet meer waar en wie ik was. Ik ging heel vroeg mijn bed in en die nacht gebeurde er bijzondere dingen. Alle cellen van mijn lichaam begonnen te vibreren en het voelde alsof mijn lichaam oploste in het niets. Het was spannend, ik ken dit van vorige ervaringen, maar dit was toch andere koek. In een lucide droom kwam er een bekende van me op de rand van mijn bed zitten. Ik dacht in eerste instantie dat het echt was. Ik voelde zelfs zijn adem in mijn gezicht en hoorde hem ademen. Terwijl ik hem aankeek plaatste hij zijn hand achter op mijn rug, tussen mijn schouderbladen, ter hoogte van mijn hart. Er kwam fel witlicht uit zijn handen. Mijn hart werd volledig geactiveerd en ik kon het licht bijna niet verdragen, zo fel, zoveel licht en liefde. Terwijl dit gaande was wilde ik een van de vrouwen roepen die bij mij op de kamer sliep, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Daar verschoot ik van en werd wakker en besefte me dat ik aan het dromen was.

Wakker geworden voelde ik pas hoe ontzettend vermoeid en verzwakt ik was. Kon bijna niet meer lopen en als ik liep had ik het gevoel dat ik ieder moment in elkaar zou zakken. Dit gebeurde…. Ik voelde mezelf wegglippen van deze realiteit en het voelde alsof ik doodging. Ik zei tegen de vrouwen, ik val weg, er moet snel hulp komen. We zaten in een dorpje ver weg van alles. Duurde een eeuwigheid voordat er uiteindelijk een dokter kwam. Ik lag op de grond omringt door mijn Sisters die me hielpen erbij te blijven. ’T Leek wel een bevalling. Voor mijn gevoel verzwakte mijn hartslag en kreeg ik nauwelijks zuurstof. Ze dachten in eerste instantie aan hoogteziekte, maar al gauw toen de arts kwam bleek ik in goede gezondheid te zijn. Maar nog steeds ging ik dood. De tijd ging langzaam en ik bewoog me door allerlei bewustzijnslagen heen. Mijn hele vrouwenlijn kwam voorbij. Een voor een stonden ze voor me en voelde ik al hun angst, verdriet en pijn. Het was bijna niet te verdragen.

Ik bewoog me door angsten heen om gek te worden, ziek te worden en dood te gaan. Ik zag beelden hoe de vrouwen uit mijn vrouwenlijn hebben gestreden, gevochten voor hun bestaansrecht. Voor wie en wat ze werkelijk waren. Het was er donker, pikdonker en tegelijkertijd ervaarde ik het licht. Voelde ik me zo gedragen door alle vrouwen, de mannelijke bedding vanuit Nederland, Moeder Aarde en alle lieve mensen van het hotel waar we verbleven. Dagen heb ik in bed gelegen. Mijn lijf kon niets meer, naar de w.c lopen was al teveel, eten koste me zelfs enorm veel energie. Iedere keer als ik weer in slaap viel begonnen mijn cellen te vibreren en ontving ik allerlei downloads in mijn lijf. Informatie waar ik nog geen woorden aan kan geven. Ben op plekken geweest in de nacht bij lange witte verlichte wezens, daarmee aan tafel gezeten en daar ook weer van alles doorgekregen. Leek wel een vergadering waar ik bij aansloot.

Gedurende de dagen dat ik in bed lag kwam een medewerker van het hotel een aantal keer bij me aan bed zitten. Een hele bijzondere man. Hij kwam binnen en keek me dan langere tijd diep in mijn ogen aan. Er werd niets gezegd en zoveel gezegd zonder woorden. De laatste keer begon hij te huilen en zei tegen me je bent een geboren Maestra, een medicijnvrouw. Je hebt een initiatie ontvangen bij de poort van Amuru Muru. Ben niet bang, je wordt geholpen door de Spirit Wereld en dit is de laatste keer dat je sterft in dit leven, Vrijheid. Hij las mijn handen en legde tarotkaarten voor me. Het was niets dan synchroniciteit. Alsof ikzelf al wist dat dit allemaal zou gebeuren. Zelfs de vrouwen die erbij waren zeiden: hoe gaan we dit ooit aan thuis vertellen, wat hier gebeurd is. Het valt in woorden niet te omschrijven.

Jaren geleden heb ik een visioen gehad van Lake Titicaca met een groep vrouwen. Dit visioen zou tijdens de laatste dag van het retreat gerealiseerd worden. Alleen was ik dus uitgezonderd deze laatste dag in elkaar gezakt. Ondanks mijn eigen proces voelde ik heel sterk dat de vrouwen samen naar het meer moesten gaan zonder mij en het daar met elkaar mochten gaan doen. Dat ik energetisch met ze zou verbinden en dat alles klopte zoals het ging. Dat ik collectief aan het uitzuiveren was. Mijn wedergeboorte verbonden met het geboorteproces dat hun met elkaar mochten gaan dragen aan het meer van Titicaca, de 2e chakra van Moeder Aarde, The Womb. Ik droeg mijn visioen over aan een van de vrouwen en zei ik geloof in jullie en we doen dit Samen. Diepe ontroering overspoelde me. Vol trots keek ik haar aan. Wat een k(p)rachtige vrouwen.

Dit is wat ik te doen heb. Door gewoon mezelf te zijn en niets te doen, ontstaat er Magie. In het veld van het niet weten liggen alle antwoorden. Voorbij de woorden, voorbij de taal. In de stilte, verbonden met de natuur. Elkaar herinneren wie en wat we zijn door onze eigen rituelen weer terug te eigenen. Onze rituelen, die we niet uit boeken halen. Nee die al opgeslagen liggen in onze cellen. Daar heb je geen opleiding voor nodig. Het leven zelf is onze grootste leerschool. Vertraag, verstil en vooral vertrouw. Vertrouw op jezelf, want jij weet. Plaats niets buiten jezelf, zelfs het Universum niet, want jij bent het Universum , jij bent de Creator van je eigen Leven!!

Zaterdag vertrek ik weer naar Nederland. Voel dat alles nog tijd nodig heeft om te integreren. Merk dat ik het ook ergens weer spannend vind om terug te gaan naar mijn ‘oude’ leventje. Ook dat mag er zijn. Ik vertrouw en laat me leiden. Wijd me volledig toe aan mijn pad. Dit is wat ik gekozen heb en voel met iedere cel van mijn wezen een diepe Ja.

I am coming Home